นิทราหวามรัก

ร่างใหญ่ที่ยังคงนอนปิดเปลือกตาสนิท มือหนาควานหาร่างนุ่ม ๆ ที่เคยนอนกกกอดทุกคืน เอื้อมไปจนสุดความยาวของแขนแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ลืมตาขึ้นมาแล้วดีดกายลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

เทียนหอมหายไปไหน

มือใหญ่สะบัดผ้าห่มออกจากกายแล้วลุกจากเตียงเดินหาเธอให้ควั่ก

‘เทียน’

ในห้องน้ำก็ไม่มี มือใหญ่เปิดประตูออกไปดูด้านนอก

‘เทียนอยู่ไหน’

ห้องรับแขกก็ไม่มี ร่างใหญ่เดินตรงไปยังห้องครัว กวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่เจอคนที่เขาตามหา แววตาเป็นกังวลว่าเธอหายไปไหน ใจเขาเริ่มร้อนรน เธอหายไปไหนแต่เช้าขนาดนี้ทำไมไม่บอกเขา

ใบหน้าของคนตัวใหญ่ส่ายไปมาอย่างแรง มีเหงื่อซึมออกมาจนจอนผมเปียกชื้น

“เทียน!” ครามตะโกนขึ้นมาจนสุดเสียง

ร่างใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะ

“ฝัน?”

เป็นครั้งที่สองแล้วที่ครามฝันถึงเทียนหอมแบบนี้ ฝันว่าเธอหายไปจากเขา คนตัวใหญ่มองหาคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไม่เจอจึงรีบพากายออกมาข้างนอกโดยเร็ว กลัวจะเป็นเหมือนในความฝัน

เขามองเห็นแผ่นหลังของเธออยู่ในห้องครัว คนตัวสูงพ่นลมหายใจออกมายาว ๆ ใช่เธอจริง ๆ ด้วย

“เทียน!” เขาเรียกเธอเสียงตกใจ

“คะ” คนตัวเล็กหันมาด้วยความแปลกใจ

ใบหน้ายังชื้นไปด้วยเหงื่อ ร่างใหญ่ที่เปลือยแผงอกขาวเดินเข้ามาใกล้ ดวงตากลมมองใบหน้าคมคายด้วยความห่วงใย

“มีอะไรคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะจัง” ใบหน้าแววตาของเขาดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย

“คิดว่าหายไปไหน” วาดวงแขนรั้งตัวเธอเข้ามากอดอย่างหวงแหน แค่ฝันไปทำไมเขาถึงรู้สึกใจหายราวกับว่าเรื่องมันเกิดขึ้นจริง

“จะหายไปไหนได้คะก็ตื่นมาทำกับข้าวทุกวัน” มันก็จริงเธอตื่นเช้ามาทำอาหารทุกวันแต่เช้านี้เขารู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

“เทียนอย่าหายไปจากชีวิตพี่นะ” ว่าแล้วก็กระชับร่างนุ่มนิ่มแน่นขึ้น

“…”

“ได้ไหม”

“หึ พูดอะไรแปลก ๆ คะ จะให้เทียนไปไหน มีแต่พี่ครามนั่นแหละจะทิ้งเทียนไปหาสาวอื่น” พูดพลางเอานิ้วแตะซับเหงื่อที่กรอบหน้าให้เขาอย่างรักใคร่ เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเขาทำตัวเป็นเด็กขี้อ้อนยิ่งกว่ามังคุดกับฟักทองเสียอีก ทำไมแววตาเขาดูน่าสงสารจัง

อีบุ๊ก